വിരഹത്തിൽ | വൈലോപ്പിള്ളി ശ്രീധരമേനോൻ | Virahathil | Vailopilli Sreedharamenon |

ദേവി, നീ പറയാറു- 

 ഞെണ്ടന്നോടും നിന്നോടുമായ്:

“ജീവിതപുഷ്പത്തിന്റെ 

 സൗരഭ്യമത്രേ ദു:ഖം'

എങ്കിലീ വിരഹത്തിൽ

 പാതിരാപ്പൂവോടൊത്തു 

മംഗലഗന്ധം വാർന്നെൻ-

 ജീവിതം വിരിഞ്ഞുപോയ്!

രമ്യമായുറങ്ങുന്നു

 നഗരം, താരാഭാര-

നമ്രയാം രാവിൻ ശ്വാസ-

 നിശ്വാസമേൽക്കുംവിധം.

ഇന്ദുവിൻകലപോലു-

 മി,ല്ലിതിൻവണ്ണം ചിന്താ-

സുന്ദരമിരവല്ലോ 

 നിനക്കു പണ്ടേ പഥ്യം!

രാവുകൾതോറും പറ-

 ന്നെൻമനോഗതങ്ങളാം 

പ്രാവുകൾ ചേക്കേറും നിൻ-

 ഗേഹത്തിലീ നേരത്തിൽ,

കിളിവാതിൽക്കൽച്ചെന്നു

 കോമളം വിടർന്ന കാ-

ണ്ണിളകാ, താകാശത്തെ 

 നോക്കി നീയിരിപ്പുണ്ടാം.

തെളിവായ് ഞാനോർമ്മിക്കും-

 മാതിരി,യാ നേത്രമാ

കിളിവാതിൽക്കൽച്ചെന്നു

 നിന്നാത്മാവിരിപ്പുണ്ടാം.

സ്മരിച്ചീടുന്നുണ്ടിപ്പോ-

 ളെന്നെ നീ,യല്ലെന്നാകിൽ 

സ്ഫുരിച്ചീടുന്നെന്തിനു 

 പുളകം മ്മ മെയ്യിൽ!

തത്ര  വന്നലച്ചെൻറ

 നിനവിന്നലകൾ നിൻ-

ചിത്തകൈരവത്തിനും      

 ചാഞ്ചാട്ടമേകുന്നുണ്ടാം.

പൂത്തുനിൽക്കുമീ വാന-

 ത്തന്യോന്യസ്മരണയാൽ

തീർത്തു നാം ബന്ധിച്ചോരു  

 ദീർഘമാമുഴിഞ്ഞാലിൽ

ഒത്തുചേർന്നാനന്ദവും

 ദുഃഖവും പ്രാപിച്ചുകൊ-

ണ്ടദ്വൈതഗീതം പാടി-

 യാടുന്നു രണ്ടാത്മാക്കൾ!

അങ്ങേയ്ക്കു നമസ്കാരം,

 വേർപാടേ; നീ ഞങ്ങളെ-

ക്കൺകെട്ടിയടുപ്പിച്ചു 

 കാണിച്ചു പരസ്പരം!